Za mlađe generacije verovatno ne bi bilo nikakve dileme ako bi neko rekao – idem na Zlatibor. Za starije bi se odmah nametnulo novo pitanje: A gde na Zlatibor? Jer, po današnjim merilima, postoji naseljeno mesto „Zlatibor” i planina koja se tako zove. Kako je do toga došlo? U srednjem veku taj prostor se zvao Rujno (po travi ruj). Ono što danas zovemo Zlatibor, skoro da nije ni imalo ime, jer nije ni bilo naseljeno. Pored današnjeg jezera bio je izvor Kulaševac. Aleksandar Obrenović je 20. avgusta 1893. godine posetio Užice i Zlatibor, a po protokolu mu je priređen ručak pored česme Kulaševac. Predsednik opštine Petar Mićić zamolio ga je da se, u znak sećanja na tu posetu, izvor nazove Kraljeva voda, što je i učinjeno kada je česma podignuta 1893. godine. Tako nastadoše Kraljeve Vode.
Dolaskom partizana na vlast, Kraljeve Vode su 1946. godine nazvane Partizanske Vode, u znak sećanja na stradanje ranjenika, koje je Tito tu ostavio bežeći posle poraza na Kadinjači, a potom su ih izgazili nemački tenkovi. Tako je bilo do 1991. godine. Ne znam kako, čijom voljom i odlukom, te godine su Partizanske Vode preimenovane u Zlatibor. A zlatiborski seljaci su to mesto do tada zvali, a mnogi ga i sada zovu jednostavno – Vode.
Sve ovo je važno jer su se poistovetili naselje koje je tu niklo i planina koja se zove Zlatibor. A Zlatibor je mnogo više od naselja. To je planina koja se prostire na površini od hiljadu metara kvadratnih, širine 20, a dužine 50 kilometara. Na Zlatiboru postoji više od 30 sela (naselja) i 12 vrhova čija visina prelazi 1.000 metara.
Zanimljivo je da su se posle rata placevi na Zlatiboru delili besplatno, naročito Beograđanima. Prema popisu od 2011. godine Zlatibor (naselje) je imao oko 3.000 stanovnika, dok ih je 1948. bilo 115. A danas? Zlatibor je postao grad. U njemu verovatno ima više stanovnika nego u Čajetini, opštini kojoj pripada.
izvor: Ljubomir Šuljagić za Politiku
foto:bookaweb/satelit.rs
